Podobno każdy wzór zamieszczony w książce ogranicza jej sprzedaż o połowę. Jeśli tak, brytyjscy fizycy Brain Cox i Jeff Forshaw po opublikowaniu „Kwantowego Wszechświata” musieliby chyba pójść z torbami – książka zawiera ponad trzydzieści wzorów, w miarę prostych, ale jednak. Autorzy postawili sobie za zadanie pokazanie teorii kwantowej w działaniu. Uchodzi ona za sprzeczną ze zdrowym rozsądkiem, ale daje wspaniałe rezultaty; Cox i Forshaw nazywają ją wręcz trzecim filarem fizyki obok szczególnej i ogólnej teorii względności Einsteina.
Cox z Forshawem, znani już w Polsce z poprzedniej książki „E = mc2”, jako cel „Kwantowego Wszechświata” wskazują zdemaskowanie mitów narosłych wobec teorii kwantowej. Czynią to na konkretnych przykładach, np. mimo iż większość objętości atomu to pustka, podłoga nie zapada się nam pod nogami dzięki działaniu w mikroświecie tzw. zasady wykluczania Pauliego (elektrony nie mogą zajmować dowolnych miejsc w atomie). Nawet jeśli dawni fizycy nie rozumieli świata kwantów tak jak dzisiejsi, nie znaczy to, że jest on pełen absurdów. Poprawność teorii kwantowej została wielokrotnie wykazana obliczeniowo, a teoria, która daje dobre rezultaty, nie może być idiotyczna.
W ostatnim rozdziale autorzy demonstrują, jak z pomocą zasady wykluczania wyznaczyć granicę Chandrasekhara, czyli graniczną masę gwiazdy, poniżej której zamieni się ona na końcu swej drogi w białego karła, a powyżej w czarną dziurę. Masa ta, obliczona w 1930 roku, wynosi 1,4 masy Słońca. Jest to spektakularne ukazanie powiązań świata kwantowego z makrokosmosem, a także dowód, że autorzy swą powinność tłumaczenia, czym są i jak zachowują się kwanty, traktują serio, gdyż nie da się tego zrobić bez matematyki. Udało im się za jednym zamachem pokazanie świata kwantowego oraz zakwestionowanie mitu o szkodliwości matematyki dla popularyzacji fizyki. Nie taki matematyczny diabeł straszny, jak go malują.
