Karolina Głowacka, Jean-Pierre Lasota: Czy Wielki Wybuch był głośny?
Poświęcona astrofizyce książka Głowackiej i Lasoty to dość nietypowy przykład popularyzacji. Nie wykład, nie wywiad rzeka, a rozmowa, w której role podzielono w ten sposób, że dziennikarka zadaje dowolne pytania, a polsko-francuski astrofizyk odpowiada. Dało to zdumiewająco dobry efekt, bo Lasota dużo wie, odpowiada spokojnie, rzeczowo, a bywa, że i dowcipnie.
Krzysztof Ziołkowski: Poza Ziemię. Historia lotów międzyplanetarnych
Aniśmy się spostrzegli, jak ważniejsze ciała Układu Słonecznego zostały odwiedzone i pofotografowane przez automatyczne sondy z Ziemi. Pierwsze próby w latach 60. XX wieku były przeważnie nieudane, ale potem szło to coraz lepiej. Przełom nastąpił w latach 70., kiedy dwa Voyagery przemierzyły Układ Słoneczny i zobaczyliśmy z bliska wielkie planety oraz ich księżyce.
Michael J. Benton: Gdy życie prawie wymarło. Tajemnica największego wymierania w dziejach Ziemi
To chyba najlepsza ostatnio książka z serii „Na ścieżkach nauki”. Michael Benton, profesor paleontologii na uniwersytecie w Bristolu, przedstawił nie tylko historię dochodzenia do prawdy na temat katastrofy permskiej 252 miliony lat temu, ale i własną drogę od nie wiem do wiem w tej kwestii.
Stephen Hawking: Czarne dziury. Wykłady im. Reitha dla BBC
Niewielka książeczka stanowi zapis dwóch wykładów Stephena Hawkinga, wyemitowanych przez BBC w styczniu i lutym 2016 roku. Pierwszy, „Czy czarne dziury nie mają włosów”, nawiązuje tytułem do znanego wśród fizyków powiedzenia Johna Wheelera, który w ten poetycki sposób ujął fakt, iż czarne dziury nie promieniują. Hawking, który czarnymi dziurami zajmuje się kilkadziesiąt lat, prezentuje najpierw sam fenomen i porównuje go do wodospadu Niagara. Czarna dziura jest miejscem, gdzie materia wali się w czeluść i już stamtąd nie wychodzi.
Jerzy Kierul: Einstein, czyli jedność rozumu
Od kilku lat Jerzy Kierul kontynuuje serię biografii o wielkich naukowcach: Galileuszu, Keplerze, Newtonie, Darwinie. Ostatni tom poświęcony został Einsteinowi, choć książek o jego życiu ukazało się w Polsce co najmniej kilka. Trudno było zatem spodziewać się nowości na temat twórcy teorii względności, który należy do najlepiej opisanych naukowców na świecie.
Leonard Mlodinov: Krótka historia rozumu. Od pierwszej myśli człowieka do rozumienia Wszechświata
Leonard Mlodinov dał się poznać jako współautor kilku książek Stephena Hawkinga; inspirując się jego „Krótką historią czasu” postanowił napisać własną „Krótką historię rozumu”. Współpraca z Hawkingiem, ale także udział w przedsięwzięciach komercjalnych (np. przy serialu „Star Trek”) dały Mlodinovowi nieczęsto spotykaną wśród naukowców sprawność pióra. Opowieść, jak ludzkość rozwijała walory umysłu, jest potoczysta, erudycyjna, pełna ciekawych sądów autora… ale poziomu „Krótkiej historii czasu” nie osiąga.
