Potężne tomiszcze – 950 stron formatu in quarto – zgodnie z tytułem grupuje 98 opowiadań, które Kurt Vonnegut pisał w latach 1947 – 1963 i sprzedawał do dobrze wówczas płacących czasopism. (Cztery wydrukowane opowiadania równały się jego rocznej pensji w General Electric.) W zbiorze opowiadania podzielono na działy: „Wojna”, „Nauka”, „Kobiety”, „Miłość”, „Etyka pracy”, „Zachowanie”, „Futurystyka”. Vonnegut jest tu autorem początkującym, dopiero uczącym się fachu, choć w momencie zamknięcia tego epizodu twórczości ma już na koncie cztery powieści, w tym takie jak „Matka noc”, „Syreny z Tytana” i „Kocia kołyska”.

W skład „Opowiadań wszystkich” wchodzą zarówno te, które udało się sprzedać, jak i te, które przedrzemały w archiwach. Nie ma między nimi różnic jakości; decydował gust redaktorów. Vonnegut pisze prostym i bezpośrednim językiem, bohaterowie używają mowy potocznej, a czytelnika mogą zachwycić świetne momentami dialogi. Tematyka obejmuje sytuacje domowe, związane z pracą bądź „uliczne”; sporo jest o kobietach, które autor traktuje czule i ze znawstwem. Częstym narratorem opowiadań jest sprzedawca metaforycznych okien, w którym łatwo rozpoznać autora.

Moim ulubionym działem jest oczywiście „Futurystyka”, którą otwiera wspaniały „Harrison Bergeron”, ale kilka innych rozsianych po całym tomie tekstów też by można zmieścić w tej części. Tu Vonnegut wypada najokazalej, jego poczucie absurdu wyostrza się, a diagnozy nabierają wyrazistości. Cały tom obrazuje walkę Vonneguta o pieniądze i utratę anonimowości literackiej po powrocie z wojny w Europie, kiedy zastanawiał się, co począć z życiem.

Wśród tłumaczy znalazły się nazwiska związane z Vonnegutem „od zawsze”, jak Jolanta Kozak czy Zofia Uhrynowska-Hanasz, ale nie wiedzieć czemu zabrakło Lecha Jęczmyka. Jego przekład opowiadania „The Big Space Fuck”, w którym język potoczny dopuszcza wszelkie wulgarności, wydał mi się kiedyś majstersztykiem. Tu przełożono je po raz kolejny, jakby redaktorzy polskiego wydania nie wiedzieli o wcześniejszych tłumaczeniach albo machnęli na nie ręką ze szkodą dla książki.