Najbardziej bulwersującą wieścią z tej książki jest „ciemny przepływ”: „setki gromad galaktyk pędzą z prędkością milionów kilometrów na godzinę, kierując się w stronę wycinka nieba pomiędzy gwiazdozbiorami Centaur i Vela”. Pędzą tak, rzecz jasna, w stronę potężnego źródła grawitacji, którym jest być może wszechświat sąsiadującym z naszym. Inne zastanawiające odkrycia dotyczą poświaty gamma w całym wielkim kosmosie oraz wyróżnionego kierunku, nazwanego „osią zła”. Wielka Pustka w Erydanie mierzy miliard lat świetlnych średnicy, a jeszcze większa na południowym niebie jest trzykrotnie większa. Trudno nasz Wszechświat nadal uznawać za jednorodny i może trzeba będzie zrewidować zasadę kopernikańską, która mówi, że gdzie indziej z grubsza jest tak samo jak u nas.
Teza książki Halperna brzmi: nowe dane z kosmologii napływają tak szybko, iż nasza wiedza o Wszechświecie dezaktualizuje się. Ale czytając „Nasz inny Wszechświat” odniosłem wrażenie, że tezy tej wystarczyło tylko na część objętości (większą). Pozostałe strony autor wypełnił hipotezami i pomysłami , jakie relacjonowano w innych wydawnictwach tego typu (tunele czasoprzestrzenne, jak Wszechświat zakończy żywot itp.) Zatem Halpern oprócz omówienia najnowszych odkryć w kosmologii omawia i porządkuje wiedzę już znaną. Na dziś jego książka to kompendium na temat Wszechświata, którego jesteśmy lokatorami. Zdumiewiająco często autor używa pojęcia wieloświata, tak jakby istnienie innych wszechświatów było rozważane przez kosmologów jak najbardziej serio.
Jeszcze kilka danych dla unaocznienia, o jakim obiekcie mówimy. Nasz Wszechświat wydaje się nieskończony, a podległa obserwacji część mierzy 93 miliardy lat świetlnych średnicy. W tym obszarze mieści się 170 miliardów galaktyk, czyli 60 tryliardów gwiazd (60 x 1021). Jego wiek to 13,75 miliarda lat i tylko 5 procent stanowi w nim świecąca materia, o której cokolwiek wiemy.
