Polski Harry Potter istnieje od 1934 roku i nazywa się Antoś alias Kajtuś Czarodziej. Jego to przygodę z czarami opisał Janusz Korczak w wydanej wtedy powieści dla dzieci.

W przeciwieństwie do Pottera Kajtuś uczęszczał jedynie do zwykłej szkoły dla mugolskich dzieci, a do sztuki czarowania doszedł własnym sumptem. Po prostu życzył sobie na przykład, żeby coś się stało albo żeby znalazł na ulicy monetę, a pod poduszką czekoladki. No i stopniowo, od rzemyczka do koniczka, włożył się w sztukę czarowania, tak że prawie wszystko mu wychodziło. Jednakże swej sztuki, jak to dzieciak, jął używać dla rzeczy płochych, ot, spełniania zachcianek albo wprowadzania zaburzeń w życie społeczeństwa Warszawy. I tu Korczak po raz pierwszy przestrzega domorosłych czarodziejów: do czarowania trzeba dorosnąć. Nie można czarów używać do byle czego, należy znać granice własnych możliwości i nie wprowadzać do rzeczywistości takich zakłóceń, które by ją zdemolowały.

Kajtuś jest zaawansowanym czarodziejem, boć wytworzenie własnego sobowtóra, który by zań chodził do szkoły i pomieszkiwał przy rodzicach, to nie błahostka. Przemiana samego siebie w muchę, mysz i gołębia, a nawet w drzewo to też nie przelewki, jeśli wierzyć literaturze przedmiotu, czyli fantasy. Czary Maciusia powoduje chyba zewnętrzna siła, która z niewiadomych powodów słucha jego poleceń, ale w końcu miarka się przebrała. Kajtuś zostaje uprowadzony i uwięziony, ma być sądzony bodaj o naruszenie zasad sztuki czarodziejskiej (ale jakie to zasady?), lecz w końcu zamieniają go w psa i wypuszczają na wolność. Przypadkiem odzyskuje ludzką postać i władzę czarodziejską, a sprawa sądu rozchodzi się po kościach.

Książka Korczaka pełna jest niekonsekwencji, autor zdaje się pisał ją na żywioł, bez specjalnego planu, jak mu dyktowało serce. Jest rozchybotana, nieskoordynowana i w rezultacie pozostała niedokończona. Pełno w niej momentów wzruszających, jak ów płacz nauczycielki z powodu złego zachowania uczniów czy odrzucenie prośby dziecka przez pijanego ojca, żeby szedł do domu. Także o dziedzinie czarów wiemy dziś więcej niż w czasach Korczaka, choć pewne fakty, które ustalił, pozostają w mocy. Istnieją potężniejsi czarodzieje niż Kajtuś i dużo wyższe poziomy wtajemniczenia. Można z niej wywieść przesłanie, że człowiek, mały czy duży, czarodziej czy mugol, powinien wykazywać się odpowiedzialnością za swoje czyny. A kto ma więcej władzy nad rzeczywistością, ten musi mieć i więcej odpowiedzialności. Inaczej prędzej czy później dojdzie do tragedii albo jego samego, albo jego bliskich, albo jego otoczenia.