Zrobiłem prowizoryczną listę utworów o epidemiach. W tej chwili mam na niej tyle:
- Żwikiewicz: Druga jesień;
- Defoe: Dziennik roku zagłady;
- Słowacki: Ojciec zadżumionych;
- Camus: Dżuma;
- Greene: Trąd;
- Marquez: Miłość w czasach zarazy;
- Kurek: Grypa szaleje w Naprawie;
- Koontz: Oczy ciemności;
- Atwood: Oryx i Derkacz;
- Crichton: Andromeda znaczy śmierć;
- London: Szkarłatna dżuma;
- Poe: Król Mór / Maska Czerwonego Moru (opowiadania);
- Boccaccio: Dekameron (jednak);
- Mann: Śmierć w Wenecji;
- Mickiewicz: Almanzor (fragment Konrada Wallenroda);
Teraz to sobie spokojnie posprawdzam i niektóre powoli zacznę czytać, aby się wprowadzić w atmosferę zarazy.
W sobotę przejechaliśmy do Zenonowa, nikt nas nie zatrzymywał. Trochę posprzątaliśmy hacjendę, a po południu rozpaliłem ognisko i piekliśmy kiełbasy. Słonko grzało, wiosna, ptaszęta śpiewały, póki dym im nie rozwiercił gardziołek, jednym słowem sielanka. Jakby żadnej zarazy nie było.
W poniedziałek natomiast rzuciłem się do Auchana. Po drodze minąłem plac zabaw dla dzieci ze zjeżdżalniami i huśtawkami owiniętymi czarną folią, potem kościół, który stał jak wymarły. W tym roku miały być misje; proboszcz, gdy chodził po kolędzie, zostawił nam prospekt. Z napisów wynikało, że albo już się odbyły, albo zostały skasowane.
W Auchanie po raz pierwszy doświadczyłem spryskiwania rąk odkażaczem. Z towarów poszukiwanych był spirytus, oliwa (ten specjalny gatunek, którego używa Dominika) i bób w torbach, ale anemiczny jakiś, sygnowany przez angielską firmę. W domu okazało się, że można zjeść, aczkolwiek wielkością przypominał bardziej groch. Wziąłem też bochenek chleba, któryśmy zgodnie z zaleceniem wyżarzyli w 180 stopniach przez trzy minuty. To podobno zabija wszelkie wirusy.
Od wtorku nie wychodziliśmy nigdzie, rząd wprowadził nowe rygory. Wolno tylko do sklepu, ze psem i coś tam jeszcze. Liczba zarażonych podbiega pod 2500, przyrosty dobowe sięgają i po 200 nowych zakażeń. Pomyśleć, że tydzień temu zbliżaliśmy się ledwo do tysiąca.
