Cykl książek krakowskiego historyka Tadeusza Kisielewskiego, poświęcony zamachowi na gen. Sikorskiego w Gibraltarze 4 lipca 1943 roku, ma się ku końcowi. Ostatni tom, „Po zamachu”, poświęcony jest jak poprzednie („Zamach”, „Zabójcy”, „Gibraltar i Katyń”) dociekaniom, rozważaniom szczegółów, porównywaniu świadectw i opinii w tej sprawie. Kisielewski wnioskuje, że zamachu dopuścili się Sowieci za wiedzą i przyzwoleniem brytyjskim. Dla Sowietów Sikorski był niewygodny z powodu zbrodni katyńskiej; Brytyjczycy zaś nie chcieli narażać się Stalinowi, walcząc o zwycięstwo w II wojnie „do ostatniego żołnierza sowieckiego”.
Tematem „Po zamachu” jest przebieg wizyty Sikorskiego w Gibraltarze przed powrotem do Londynu i uprowadzenie przez Sowietów 30-letniej Zofii Leśniowskiej, jego córki. Oto jak wygląda rekonstrukcja zdarzeń według Kisielewskiego. 4 lipca 1943 Sikorski późnym popołudniem spotkał się z sowieckim ambasadorem Majskim, który równolegle zawinął do Gibraltaru. W wyniku ustaleń między nimi Zofia Leśniowska miała lecieć samolotem Majskiego do Moskwy na rozmowy polityczne. Dla Majskiego jednak, który wiedział o planach zamachu, Sikorski był już trupem i żadne ustalenia z nim nie miały znaczenia. Gdy o 22.30 polska delegacja dotarła na lotnisko, wywiad – ale nie wiadomo, jaki – ostrzegł generała, żeby nie wsiadać do samolotu, bo piloci zostali podmienieni. Ponieważ jednak na fotelu pierwszego pilota siedział znany generałowi czeski pilot Prchal, Sikorski zlekceważył ostrzeżenie i wsiadł, a z nim towarzyszący mu oficerowie. Na płycie została jego córka i sekretarz osobisty Adam Kułakowski. Córka zdaniem Kisielewskiego dlatego, gdyż niedługo wraz z Majskim miała odlecieć do Moskwy.
Oczywiście zaraz po śmierci Sikorskiego zapanowało zamieszanie, każdy ratował się na własną rękę. Ciał Leśniowskiej i Kułakowskiego we wraku samolotu nie odnaleziono, co nie przeszkodziło Anglikom wystawić im urzędowe akty zgonu. Los Kułakowskiego jest nieznany, być może po prostu został zastrzelony, a jego ciało usunięte. O Leśniowskiej wiemy więcej: wiele wskazuje, że została wydana przez Anglików Majskiemu. Podwieziono ją na prowizoryczne lotnisko na pustyni w Libii, gdzie samolot Majskiego nie wiedzieć po co wylądował, i przekazano sowieckiemu ambasadorowi. Potem miała być więziona w willi NKWD koło Moskwy, wybierali się po nią bojownicy AK, ale wrócili z niczym. Im bliżej końca tej historii, tym bardziej traci ona jednak oparcie w faktach, a zamienia się w snucie domysłów.
Po co Sowieci przejęli Leśniowską? Po śmierci jej ojca Anglicy nie wiedzieli co z nią zrobić, a nie chcieli lubianej przez Churchilla kobiety mordować. Może Sowieci postawili sprawę w ten sposób: skoro i tak ma zginąć, dajcie ją nam. Samolot Majskiego już z Leśniowską na pokładzie wylądował w Kairze, gdzie w hotelu Mena Mouse znaleziono pod dywanem jej bransoletkę z kości słoniowej, w której figuruje na zdjęciach z Gibraltaru. Być może Sowieci chcieli przejąć „żywe archiwum” Sikorskiego, jego najbliższą współpracownicę, wiedzącą wiele o polskich planach. Jeśli tak, czekał ją los gorszy od śmierci: zapewne poddano ją wyczerpującym przesłuchaniom i gdy uznano za zbędną, rozstrzelano jak tylu przed nią i po niej. Raczej nie trafiła do łagru, gdyż wieść o niej rozniosłaby się lotem błyskawicy, ujawniając, że za zamordowaniem Sikorskiego kryją się Sowieci.
Kisielewski pisze rzetelnie i sugestywnie, rzeczowo i bez emocji. Mając mało dowodów w ręku (ale coraz więcej), raz po raz odwołuje się do poszlak. Wskazują one wyraźnie na sowiecką rękę w tym zamachu przy milczącej aprobacie Brytyjczyków. Wydanie przez nich Leśniowskiej mordercom jej ojca, jeśli do tego doszło, jest tragedią na miarę antyczną i monstrualną podłością, która tłumaczy ukrywanie przez Londyn wszelkich dokumentów na ten temat, a także wraku liberatora, w którym rozpoczął lot Sikorski. Zastanawiające są zbieżności tej historii z mataczeniem, ukrywaniem faktów i odmawianiem polskiej stronie dostępu do wraku innego samolotu w innej, późniejszej o ponad pół wieku katastrofie koło Smoleńska.
