Za dwa biliony lat Wszechświat się rozbiegnie, a galaktyki znikną za horyzontem dostępnym obserwacji. Nie będzie możliwe nie tylko zobaczenie ich, ale także odtworzenie procesu, jak do tego doszło. W pewnym sensie nastąpi powrót do czasów, kiedy uważano, że Galaktyka jest jedynym obiektem w kosmosie, składającym się poza tym z pustki.

Taką dość odstręczającą wizję dalekiej przyszłości Wszechświata pokazuje Krauss w książce poświęconej innej kwestii: jego narodzinom z niczego. Jest to możliwe, ponieważ to, co się uważa za pustkę, w świetle teorii kwantowej jest nabuzowane energią, cząstki wirtualne bez przerwy powstają i znikają. „Pusta przestrzeń ma dynamikę decydującą o przyszłości kosmosu”, powiada autor. Według Hawkinga i Hartle’a jest możliwe powstanie „z niczego” zawiązków wszechświatów, które natychmiast anihilują, ale niekiedy uruchamia się w nich proces inflacji i dalej sprawy toczą się tak jak w naszym Wszechświecie. Zbędna jest do tego nawet sama przestrzeń, gdyż w wyniku podobnych procesów może dojść samorzutnie do jej wytworzenia.

Krauss zauważa, że fizyka dotykając tych kwestii zajmuje się środowiskiem, czyli wieloświatem (multiversum). Powstają w nim nieustannie i giną przyszłe i istniejące wszechświaty, niektórym udaje się przetrwać, a bardzo wyjątkowe z tej ogromnej liczby wchodzą na drogę ewolucji takiej jak nasz Wszechświat. Widać tu ukrytą analogię do teorii ewolucji Darwina oraz inspirację myślą Smolina z książki „Życie Wszechświata”.

Książka Kraussa jest w dużej części rekapitulacją osiągnięć kosmologii, służącą do wyprowadzenia tytułowej tezy. Niestety, los powstałego z niczego Wszechświata nie jest pewny: niektórzy strunowcy twierdzą, że „zniknie on tak gwałtownie, jak prawdopodobnie powstał”. Wartość książki osłabiają nieustanne wtręty przeciwko teologii, osobowemu Stwórcy itp. Krauss wielokroć powołuje się na księdza Lemaitre’a, który wykoncypował Big Bang, ale poza tym starannie oddzielał naukę od religii. Może należało wziąć z niego przykład?